Sterfte

in deze cosmetische kometische kosmische zon

Bloedend in haar oorsprong

Gaat zij ten onder

In zacht smeltend water

Toen zag ik duizelend

Van het vreemde schemerende vocht

Haar blanke huid het ruim in tuimelen

Als schreed door beemden de onzichtbare

Gekleed in scheuren

Van zich vooroverbuigend hangend licht

In trage steilten

Leeggemaakt als het volkoren van de molenwiek

Op slag gerijpt

Tot slangenmelk en vissenbloed

De huid aftastend

En in de zee niet zichtbaar meer.

Samen

Hun rode monden zijn van scharlaken blauw

De zondeval schept purperen leliën overal

Nu je bloeden begint o maagd

Wordt de duisternis donkerder dan ooit

Wringende handen drijven heimwee naar verre streken

Waar een koning scherven in spiegels lacht

Drijft onmacht tot bezetenheid

En je spat uiteen in duizend stukken

Om samen te komen in de blauwe kelk

In verbittere droom proeft hij Nirwana

Verblindende steek waaruit zijn hart bezweek

Onder de zwarte zoldering smelt het voorhoofd

In een zee van gouden vlammen.

      Joera

sterren