Ruïne
toen haalde hij het mes door het stenen hoofd
gras drong zich in scheuren
rond het woekerende hoofd beefde een wesp
als sliep een dode in, in de mist
vreemd drongen de snaren in het altaar
je beide handen aan te nemen
was een land dat niet meer voor de spiegel stond
maar een aureool zichtbaar in verschillende wouden
als een bloem een hartslag later
niets meer dan weerschijn vereenvoudigend
opstijgend uit blauwe rook
Joera
Geen opmerkingen:
Een reactie posten